Εφετείο Αθηνών 4663/2022
Αντικείμενο Υπόθεσης:
Καταγγελία σύμβασης εργασίας αορίστου χρόνου – Αναιτιολόγητη καταγγελία – Άρθρο 24 Αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη – Άρθρο 30 Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων Ευρωπαϊκής Ένωσης
Σύντομο Ιστορικό:
Διευθυντικό στέλεχος ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας άσκησε σε βάρος της αγωγή, με την οποία ζητούσε να αναγνωριστεί ότι η καταγγελία της σύμβασης εργασίας του ήταν άκυρη: α) διότι έγινε για λόγους εμπάθειας προς το πρόσωπό του, β) επικουρικά διότι έγινε χωρίς βάσιμο λόγο συνδεόμενο με το πρόσωπό του ή τις ανάγκες της Ομοσπονδίας και γ) ακόμα επικουρικότερα, τρίτον διότι δεν επελέγησαν ηπιότερα μέτρα αντί όπως επί παραδείγματι η μείωση του μισθού του ή η αλλαγή της θέσης εργασίας του. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, αφού απέρριψε την κύρια βάση της αγωγής του εργαζόμενου, δεχόμενο ότι δεν αποδείχθηκαν λόγοι εμπάθειας προς το πρόσωπό του, εξέτασε την πρώτη επικουρική βάση της αγωγής και δέχθηκε αυτήν ως ουσιαστικά βάσιμη, αποφαινόμενο ότι η καταγγελία ήταν άκυρη ως καταχρηστική, αφού η Ομοσπονδία δεν επικαλέστηκε οιονδήποτε βάσιμο λόγο για την απόλυσή του που να αφορούσε είτε την απόδοσή του είτε τις λειτουργικές της ανάγκες, κατά παράβαση του άρθρου 24 του Αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη και επεδίκασε στον εργαζόμενο το ποσό των 148.080,38 € για μισθούς υπερημερίας και την καταδίκασε στη δικαστική του δαπάνη ποσού 4.800,00 €. Η εργοδότρια Ομοσπονδία, μετά την έκδοση της ανωτέρω πρωτόδικης αποφάσεως, απευθύνθηκε στο δικηγορικό μας γραφείο, ώστε να προχωρήσουμε σε όλες τις δέουσες ενέργειες για την εξαφάνιση της ανωτέρω αποφάσεως, εμείς δε στο πλαίσιο αυτό ασκήσαμε έφεση, με την οποία ζητούσαμε από το Εφετείο την απόρριψη της αγωγής για εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου και κακή εκτίμηση των αποδείξεων.
Διατακτικό Απόφασης:
Με την εν θέματι απόφαση το Εφετείο Αθηνών δέχθηκε την έφεσή μας ως βάσιμη στην ουσία της, εξαφάνισε την πρωτοβάθμια απόφαση και απέρριψε την αγωγή ως αβάσιμη στην ουσία της. Ειδικότερα, το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο, υιοθετώντας πλήρως τους ισχυρισμούς μας δέχθηκε ότι και μετά τη θέσπιση του άρθρου 24 του Αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, η καταγγελία της σύμβασης εργασίας παραμένει αναιτιολόγητη, αφού δεν απαιτείται ο εργοδότης να επικαλεστεί κάποιο λόγο για αυτή ούτε το κύρος της θίγεται εάν οι λόγοι που επικαλείται ο εργοδότης είναι αναληθείς. Ο εργαζόμενος είναι εκείνος ο οποίος πρέπει να επικαλεστεί και να αποδείξει συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά, τα οποία καθιστούν την καταγγελία της σύμβασης εργασίας του άκυρη ως καταχρηστική κατά παράβαση των αρχών της καλής πίστης, των χρηστών συναλλακτικών ηθών και του κοινωνικού και οικονομικού σκοπού της. Ερμηνεύοντας, περαιτέρω, το άρθρο 24 του Αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, δέχθηκε ότι, ακόμη κι αν δεν υπάρχει βάσιμος λόγος για την καταγγελία της συμβάσεως ή σχέσεως εργασίας αορίστου χρόνου εκ μέρους του εργοδότη, το κύρος της καταγγελίας δε θίγεται. Η υποχρέωση του εργοδότη να αποζημιώσει τον εργαζόμενο αναγνωρίζεται από παλιά στο εσωτερικό δίκαιο για κάθε περίπτωση καταγγελίας και δεν αίρεται ακόμη και όταν ο εργοδότης θα μπορούσε να αποδείξει βάσιμο λόγο για τη λύση του ενοχικού δεσμού. Ως εκ τούτου, η θετική ή αποφατική αναφορά σε βάσιμο λόγο καταγγελίας αποβαίνει αλυσιτελής. Επεκτείνοντας το σκεπτικό του, αναφέρθηκε και στο άρθρο 30 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο τιτλοφορείται: «Προστασία σε περίπτωση αδικαιολόγητης απόλυσης», για το οποίο δέχθηκε ότι δεν μπορούσε να εφαρμοστεί στην προκειμένη περίπτωση, διότι αυτό αποτελεί αρχή του ευρωπαϊκού δικαίου και όχι δικαίωμα, ώστε να μπορεί να το επικαλεστεί ο εργαζόμενος ενώπιον Δικαστηρίου, ενώ επισήμανε ότι δεν έχει δημιουργηθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο ένα γενικό δίκαιο προστασίας των εργαζομένων από την καταγγελία.
