Υποθέσεις

Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών 115/2020

Σύντομο Ιστορικό:

Εργαζόμενη – δημοσιογράφος/στυλίστρια, απασχολούμενη σε ευρείας κυκλοφορίας περιοδικό μόδας, απευθύνθηκε στο δικηγορικό μας γραφείο για την παροχή νομικών συμβουλών, κατόπιν εξωδίκου των υπευθύνων του περιοδικού, με το οποίο η εργαζόμενη προσχηματικώς καλούνταν να δικαιολογήσει τη δήθεν τρίμηνη αδικαιολόγητη αποχή της από την εργασία της. Κατόπιν ανταλλαγής εξωδίκων μεταξύ των μερών, οι υπεύθυνοι του περιοδικού δήλωσαν στην εργαζόμενη ότι έχει αποχωρήσει οικειοθελώς από την εργασία της και δεν της κατέβαλαν τη νόμιμη αποζημίωση απολύσεώς της. Στο πλαίσιο αυτό, το δικηγορικό μας γραφείο προχώρησε σε άσκηση αγωγής σε βάρος του περιοδικού, με την οποία η εργαζόμενη ζητούσε την καταβολή της νόμιμης αποζημίωσης απόλυσης και των μη καταβληθέντων μισθών δύο (2) μηνών.

Διατακτικό Απόφασης:

Το Δικαστήριο με την εν θέματι απόφαση του δέχθηκε την αγωγή της εργαζόμενης – ενάγουσας ως βάσιμη στην ουσία της και της επιδίκασε τους οφειλόμενους μισθούς δύο (2) μηνών ποσού 1.440,72 € και τη νόμιμη αποζημίωση απόλυσής της ποσού 17.388,00 €, αφού αναγνώρισε ότι η δήλωση του περιοδικού περί οικειοθελούς αποχώρησής της συνιστούσε στην πραγματικότητα καταγγελία της σύμβασης εργασίας της. Ειδικότερα, αφού απέρριψε, κατόπιν νομικών ισχυρισμών μας, την ένσταση του περιοδικού ότι η εργαζόμενη αποχώρησε οικειοθελώς από την εργασία της, δέχθηκε τον ισχυρισμό του γραφείου μας ότι είχε καταστεί όρος της σύμβασης εργασίας η ενάγουσα – μισθωτή να κατανέμει το χρόνο εργασίας της μέσα στην ημέρα, όπως τούτο εξυπηρετούσε εκείνη και να προσφέρει τις υπηρεσίες της εκτός των γραφείων του περιοδικού, ήτοι να έχει ελευθερία κινήσεων και επιλογών, απορρίπτοντας τον ισχυρισμό του περιοδικού περί μη πραγματικής προσφοράς εργασίας από μέρους της. Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστική η απόφανση του Δικαστηρίου ότι το περιοδικό δεν είχε απωλέσει το διευθυντικό του δικαίωμα, αλλά ότι μεταξύ των μερών υφίστατο χαλαρή σχέση εξάρτησης, αφού οι υπεύθυνοι του περιοδικού είχαν οποτεδήποτε τη δυνατότητα να της αναθέσουν οποιαδήποτε εργασία, ασχέτως ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα, πριν από την καταγγελία της σύμβασής της, δεν της είχαν αναθέσει κάποια εργασία, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται αδικαιολόγητη αποχή της από την άσκηση των εργασιακών της καθηκόντων. Οι ανωτέρω διαπιστώσεις του Δικαστηρίου στηρίχθηκαν στα κάτωθι επιχειρήματα που προβλήθηκαν από το γραφείο μας: α) Μέχρι την αποστολή του πρώτου, ως άνω, εξωδίκου καταβάλλονταν εν γνώσει των αρμοδίων οργάνων του περιοδικού κανονικά η μισθοδοσία της, β) ομοίως, μέχρι το ανωτέρω χρονικό διάστημα, επίσης εν γνώσει των αρμοδίων οργάνων του, το περιοδικό κατέβαλε τις ασφαλιστικές της εισφορές στον ΕΦΚΑ, γ) η εργαζόμενη συμπεριλαμβανόταν ως μέλος του ανθρωπίνου δυναμικού του και αναγραφόταν το όνομά της στα μηνιαία τεύχη του και δ) το ίδιο το περιοδικό με το ανωτέρω εξώδικό του, με το οποίο ζητούσε προσχηματικώς τη δικαιολόγηση της τρίμηνης απουσίας της εργαζομένης, ομολογούσε κατ’ ουσίαν την ύπαρξη σύμβασης εξαρτημένης εργασίας, θέτοντας αυτή ως βάση, για να δικαιολογήσει η εργαζόμενη τη δήθεν απουσία της. Αξιοσημείωτη είναι η απόφανση του Δικαστηρίου ότι η εξακολούθηση της μισθοδοσίας της δεν πραγματοποιούνταν εκ παραδρομής, όπως υποστήριξε το περιοδικό, με το σκεπτικό ότι το τελευταίο απασχολούσε πλήθος προσωπικού και ότι διέθετε οργανωμένο λογιστήριο, εξ ου και ήταν ευχερής ο έλεγχος της μισθοδοσίας του προσωπικού του.