Υποθέσεις

Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών 517/2018

Αντικείμενο Υπόθεσης:

Οικειοθελής αποχώρηση – εξαναγκασμός σε παραίτηση – ακυρώσιμη δήλωση – απειλή – υπεξαίρεση – επιφύλαξη – καταγγελία σύμβασης – αποζημίωση απόλυσης – ηθική βλάβη

Σύντομο Ιστορικό:

Πολυεθνική εταιρεία πωλήσεως ενδυμάτων, διατηρούσα πλήθος καταστημάτων ανά την Ελλάδα, απευθύνθηκε στο δικηγορικό μας γραφείο, προκειμένου να την υπερασπιστούμε σε εγερθείσα σε βάρος της αγωγή από τέως εργαζόμενό της, με την οποία ο τελευταίος ζητούσε: α) Να αναγνωριστεί ότι η οικειοθελής του αποχώρηση ήταν αποτέλεσμα απειλής εκ μέρους των υπευθύνων του καταστήματος όπου εργαζόταν, ώστε να θεωρηθεί ότι ο εξαναγκασμός σε παραίτηση συνιστούσε καταγγελία της σύμβασης εργασίας του, β) Να του καταβληθεί, για τον ανωτέρω λόγο, η νόμιμη αποζημίωση απόλυσης, καθώς και πρόσθετη αποζημίωση λόγω στρατεύσεως και γ) Να καταδικαστεί η εταιρεία να του καταβάλει χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης εξαιτίας του ανωτέρω, κατά τους ισχυρισμούς του, εξαναγκασμού σε παραίτηση.

Διατακτικό απόφασης:

Το Δικαστήριο με την εν θέματι απόφασή του απέρριψε την αγωγή του εργαζομένου ως αβάσιμη στην ουσία της, δεχόμενο τον ισχυρισμό μας ότι ουδέποτε εξαναγκάστηκε σε παραίτηση και ότι αποχώρησε οικειοθελώς. Πλέον συγκεκριμένα, έγινε δεκτό ότι ο ενάγων – εργαζόμενος είχε διαπράξει το αδίκημα της υπεξαίρεσης, αφαιρώντας χρήματα από το ταμείο του καταστήματος όπου εργαζόταν, και πώς όταν έγινε αντιληπτός από τους υπεύθυνους του καταστήματος παραιτήθηκε οικειοθελώς, χωρίς διατύπωση επιφυλάξεως στο σχετικό έντυπο που υπέγραψε, ώστε η εταιρεία να μην κινηθεί ποινικά σε βάρος του με την άσκηση έγκλησης, αφού η ανωτέρω ποινικά κολάσιμη πράξη του είχε καταγραφεί από κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης. Πολλώ μάλλον, όταν η εταιρεία είχε τη δυνατότητα να τον απολύσει νομίμως χωρίς την καταβολή αποζημίωσης απόλυσης κατόπιν άσκησης έγκλησης σε βάρος του. Μάλιστα, στη σχετική επιχειρηματολογία του το Δικαστήριο δέχθηκε, ακόμη, ότι ουδέποτε η εταιρεία έχει μετέλθει αθέμιτων πρακτικών για εξαναγκασμό υπαλλήλων της σε παραίτηση και ότι ουδεμία πρόθεση διαγνώσθηκε για την απαλλαγή της από ένα μισθωτό με μεγάλες αποδοχές, αφού αυτή απασχολούσε πλήθος εργαζομένων με μεγαλύτερη προϋπηρεσία και αποδοχές από τον ενάγοντα. Αξιοσημείωτο είναι ότι το Δικαστήριο δέχθηκε τον ισχυρισμό μας πως λόγω του γεγονότος ότι ο εργαζόμενος δεν είχε ζητήσει αντίγραφο του σχετικού οπτικού υλικού (βίντεο) στο διάστημα των τεσσάρων (4) μηνών που μεσολάβησε από την τελεσθείσα υπεξαίρεση μέχρι την άσκηση της αγωγής, είχε δημιουργηθεί σ’ αυτήν η πεποίθηση ότι το συμβάν είχε λήξει και ότι, συνεπεία τούτου, η εταιρεία δεν είχε εύλογο λόγο να διατηρήσει το σχετικό υλικό (βίντεο) στο αρχείο της πέραν του χρονικού διαστήματος των δεκαπέντε (15) ημέρων που επιβάλλει η νομοθεσία για τα προσωπικά δεδομένα.