Υποθέσεις

Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών 333/2025

Αντικείμενο Υπόθεσης:

Ορθός νομικός χαρακτηρισμός σχέσεως εργασίας – Διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου – Μετατροπή σύμβασης ορισμένου χρόνου σε αορίστου χρόνου – αποζημίωση απόλυσης

Σύντομο Ιστορικό:

Προγραμματιστής ειδικευόμενος στα 3D κινούμενα σχέδια και στην ψηφιακή επεξεργασία εικόνας εργάστηκε επί 27 χρόνια σε ιδιωτικό εκπαιδευτικό οργανισμό, αρχικά με συμβάσεις έργου (έως το 2017) και στη συνέχεια με διαδοχικές συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου. Τον Ιούνιο 2023, ο εκπαιδευτικός φορέας δεν ανανέωσε τη σύμβασή του, αλλά και δεν του κατέβαλε νόμιμη αποζημίωση απόλυσης, δοθέντος ότι η τελευταία σύμβασή του ήταν ορισμένου χρόνου. Απευθύνθηκε στο δικηγορικό μας γραφείο και ασκήσαμε αγωγή ζητώντας: α) να αναγνωριστεί ότι συνδέονταν με την εναγόμενη με μία ενιαία σύμβαση εξαρτημένης  εργασίας αορίστου χρόνου από 18-09-1996, β) να αναγνωριστεί ότι η σύμβαση λύθηκε  την 30-06-2023 από την αντίδικο δια άτακτης καταγγελίας και γ) να καταβληθεί η νόμιμη αποζημίωση απολύσεως.

Διατακτικό Απόφασης:

Με την εν θέματι απόφασή του, το Δικαστήριο έκανε δεκτή την αγωγή του εντολέα μας και αναγνώρισε ότι αυτός συνδεόταν με το εναγόμενο ιδιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου, ήδη από την 18-09-1996, η οποία λύθηκε την 30-06-2023 με άτακτη καταγγελία εκ μέρους του εργοδότη. Το Δικαστήριο, υιοθετώντας πλήρως τους ισχυρισμούς που είχαμε αναπτύξει, προέβη σε ορθό νομικό χαρακτηρισμό των συμβάσεων έργου που είχαν συναφθεί ως συμβάσεων εξαρτημένης εργασίας, ενόψει της ποιοτικής εξάρτησης του ενάγοντος, η οποία τεκμηριώθηκε από τη συνεχή και αδιάλειπτη παροχή διδακτικών υπηρεσιών στο γνωστικό αντικείμενο του 3D animation, σύμφωνα με το εκάστοτε πρόγραμμα σπουδών που καθοριζόταν από το εναγόμενο, καθώς και από την παροχή της εργασίας εντός των εγκαταστάσεων του ιδρύματος, υπό την εποπτεία και κατευθυντήριες οδηγίες αυτού. Περαιτέρω, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι ο ενάγων συνδεόταν με το εναγόμενο μέσω 26 διαδοχικών συμβάσεων εξαρτημένης εργασίας ορισμένου χρόνου, οι οποίες κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του εργοδότη, καθιστώντας εφαρμοστέο το τεκμήριο του άρθρου 5 παρ. 3 του Π.Δ. 81/2003. Συγκεκριμένα, το Δικαστήριο έλαβε υπόψη τα εξής: α) Ο ενάγων δεν προσελήφθη για την αντιμετώπιση έκτακτης ή απρόβλεπτης ανάγκης, β) Το αντικείμενο διδασκαλίας απαιτούσε συνεχή παρουσία και εμπειρία, γ) Το μάθημα που παρείχε αποτελούσε σταθερό και αναπόσπαστο μέρος του προγράμματος σπουδών, δ) η επιχείρηση δεν είχε εποχικό χαρακτήρα, εφόσον και κατά τη θερινή περίοδο υλοποιούνταν εκπαιδευτικές δραστηριότητες, ε) δεν προβλεπόταν στις συμβάσεις ειδικός λόγος που να δικαιολογεί τον χρονικό περιορισμό, και στ) δεν αποδείχθηκε ότι ο ενάγων διατηρούσε αυτοτελή επαγγελματική δραστηριότητα ή ατομική επιχείρηση, όπως ισχυριζόταν η εναγόμενη. Για όλους τους ανωτέρω λόγους, το Δικαστήριο έκρινε ότι η μη επαναπρόσληψη του ενάγοντος τον Ιούνιο του 2023 ισοδυναμεί με άκυρη και άτακτη καταγγελία σύμβασης αορίστου χρόνου, χωρίς τήρηση της νόμιμης διαδικασίας και χωρίς καταβολή αποζημίωσης. Ως εκ τούτου, επιδικάστηκε στον ενάγοντα η νόμιμη αποζημίωση απόλυσης.