Υποθέσεις

Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών 148/2023

Αντικείμενο Υπόθεσης:

Σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου, αναιτιώδης απόλυση, έλεγχος καταχρηστικότητας απόλυσης, ultima ratio, κριτήρια επιλογής απολυτέου, συγκρίσιμοι εργαζόμενοι σε απολύσεις για οικονομοτεχνικούς λόγους, επαγγελματική νόσος / ασθένεια, εργατικό ατύχημα.

Σύντομο ιστορικό:

Εργαζόμενος προσλήφθηκε με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου ως Διευθυντής Εργοστασίου από Πολυεθνική Εταιρεία. Μετά από αίτημα της μητρικής εταιρείας συμφωνήθηκε να αναλάβει -παραλλήλως- και καθήκοντα Γενικού Διευθυντού έτερου εργοστασίου στην Πορτογαλία, γεγονός που απαιτούσε πολλές ώρες αεροπορικών πτήσεων. Εν συνεχεία, η μητρική εταιρεία αποφάσισε την εν γένει αναδιάρθρωση των δομών της, ένεκα οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, γεγονός που οδήγησε στην απόφαση να απολύσει τον συγκεκριμένο εργαζόμενο, επικαλούμενη την αναδιάρθρωση αυτή. Ο εργαζόμενος άσκησε αγωγή κατά της εταιρείας υποστηρίζοντας ότι η απόλυσή του ήταν  καταχρηστική, ότι δεν αποτελούσε το έσχατο μέσο, ότι η καταγγελία δεν συνοδεύτηκε από βάσιμο λόγο κατ’ άρθρο 48 του Ν. 4611/2019 και ότι σε κάθε περίπτωση δεν τηρήθηκαν τα σωστά κριτήρια επιλογής απολυόμενων. Με την ίδια δε αγωγή αξίωσε και χρηματική ικανοποίηση λόγω της ηθικής βλάβης που επήλθε στο πρόσωπό του ένεκα της μόνιμης κώφωσης στο δεξί του αυτί για την οποία υποβλήθηκε και σε επέμβαση, με ποσοστό αναπηρίας 10%.

Διατακτικό:

Η πολυεθνική εταιρεία ζήτησε την νομική μας υποστήριξη προκειμένου να αντικρούσουμε την ως άνω αγωγή. Ως προς τα ανωτέρω, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, δεχόμενο τους ισχυρισμούς μας, πρωτίστως απέρριψε την αγωγή ως μη νόμιμη κατά το μέρος που η ακυρότητα της ένδικης απόλυσης (που έλαβε χώρα την 24^η-7-2020) ερείδεται στη μη αιτιολόγησή της κατ’ άρθρο 48 του Ν. 4611/2019, καθώς το άρθρο αυτό δέχθηκε ότι έχει ήδη καταργηθεί με την παρ. 2 (α) του άρθρου 117 του ν. 4623/2019 και συνεπώς από την έναρξη ισχύος του άρθρου αυτού θεωρείται ότι από την 17^η -05-2019 (ημερομηνία δημοσίευσης της καταργούμενης διάταξης) η καταγγελία της σύμβασης εργασίας αορίστου χρόνου δεν είναι καταχρηστική όταν δεν υπάρχει αιτία. Επίσης απέρριψε ως μη νόμιμο το αίτημα επιδίκασης αποζημίωσης κατ’ άρθρο 931 ΑΚ καθώς ο εργαζόμενος υπαγόταν στην ασφάλιση του ΙΚΑ και επομένως δεν νομιμοποιείται να αξιώνει από τον εργοδότη και την αυτοτελή αποζημίωση από το άρθρο 931 ΑΚ.

Ως προς την απόρριψη των ουσιαστικών ισχυρισμών του ενάγοντος, το Δικαστήριο δέχθηκε τους ισχυρισμούς της εταιρείας και συγκεκριμένα ότι η απόλυση του ενάγοντος οφειλόταν σε λόγους οικονομοτεχνικούς στο πλαίσιο παγκόσμιας αναδιάρθρωσης της εταιρείας, προσκομίζοντας η τελευταία στο Δικαστήριο όχι μόνο χρηματοοικονομικές καταστάσεις εκάστου έτους απ’ όπου και προέκυψαν τα μειωμένα αποτελέσματα για τις πωλήσεις εν Ελλάδι, αλλά και δημοσιεύματα του ελληνικού τύπου που αναφέρονταν σε 235 απολύσεις και στο «λουκέτο» του Γαλλικού εργοστασίου λόγω της κατακόρυφης πτώσης των μονάδων του, Δελτία Τύπου της μητρικής εταιρείας για τα οικονομικά αποτελέσματα καθώς και απολύσεις έτερων στελεχών που έλαβαν χώρα την επίδικη χρονική περίοδο.

Επίσης η πρωτόδικη απόφαση απέρριψε το κονδύλιο που ο εργαζόμενος αξίωνε ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που υπέστη ένεκα της μόνιμης κώφωσης στο δεξί του αυτί για την οποία υποβλήθηκε και σε επέμβαση, με ποσοστό αναπηρίας 10%, καθώς επικαλεστήκαμε και προσκομίσαμε Ιατρική Πραγματογνωμοσύνη  Χειρουργού Ωτορινολαρυγγολόγου, εξειδικευμένου σε θέματα τέτοιων διαγνώσεων λόγω της προυπηρεσίας του στην Ολυμπιακή αεροπορία, δεχόμενο το Δικαστήριο ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως σχέση μεταξύ της εμφάνισης της αιφνίδιας κώφωσης και των συχνών αεροπορικών πτήσεων.

Για όλους τους παραπάνω λόγους το Δικαστήριο απέρριψε την αγωγή του εργαζομένου – ενάγοντος.